موضوع: برساختگرایی واقعیت و مستندنمایی رسانۀ سینما
دوفصلنامه مطالعات هنر و رسانه، مقاله ۱، دوره ۳، شماره ۵، بهار و تابستان ۱۴۰۰، صص ۴۲-۱۳.
نویسنده: پیام زین العابدینی۱
۱. دکترای پژوهش هنر، دانشکده هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
چکیده:
مستندات نشان از سیر تکوینی روایت‌ها و سرشت آدمیان دارند و بر باورنمایی مخاطبان مؤثر می‌باشند. مستندسازی بیان‌گر تهیه و ثبت اسناد و اطلاعات برای آگاهی‌بخشی و کشف واقعیت داشته‌های مختلف تاریخی یک جامعه، فرهنگ و یا یک زیست‌بوم است. رسانۀ سینما در تلاش است با واقع‌نمایی رویکردهای گوناگون اعم از سیاسی، تبلیغی، اجتماعی و فرهنگی را به‌نمایش گذارده و در تحت تأثیر قرار دادن مخاطبان مؤثر باشد. فیلم و فیلم‌سازی در گذر زمان، با تحولاتی که در جنبه‌های مختلف از بُعد فن‌آوری، تجهیزاتی و روش داشته است، اکنون بدون در نظر گرفتن مرزهای جغرافیایی، عقیدتی و فرهنگی، امکان حضور در همۀ نقاط جغرافیایی را پیدا می‌کند و با واقعی جلوه دادن رویدادها، در ساخت فرهنگ عمومی، باورها و افکار عمومی مؤثر می‌باشد. از این‌رو، فیلم‌سازان چه در سینمای داستانی و چه در سینمای مستند، در جهت واقعی نشان دادن فیلم‌هایشان از شاخصه‌های سینمای مستند استفاده کرده و آثار تخیلی و تحریف شدۀ خود را حقیقی جلوه داده و به‌جای مستندسازی، مستندنمایی می‌کنند. مسئلۀ اصلی مقاله، تحلیل واقعیت و چگونگی نحوۀ استفاده از آن در آثار فیلم‌سازان می‌باشد و هدف آن آشکار شدن راهبردهای سینمای تجربه‌گرا در مواجهه با واقعیت است. روش تحقیق کیفی توصیفی و بر اساس بررسی و تحلیل موردهای مطالعاتی است که از موارد مطلوب به صورت انتخاب هدفمند گزینش شده است.
کلیدواژه‌ها: مستند، مستندنمایی، واقعیت، فراواقعیت، شبیه‌سازی
لینک دریافت مقاله: